هفت جا ، نفس خويش را حقير ديدم : نخست ، وقتي ديدمش كه به پستي تن مي داد تا بلندي يابد. دوم ، آن گاه كه در برابر از پاافتادگان ، مي پريد. سوم ، آنگاه كه ميان آساني و دشوار مختار شد و آسان را برگزيد. چهارم ، آن كه گناهي مرتكب شد و با يادآوري اين كه ديگران نيز همچون او دست به گناه ميزنند ، خود را دلداري داد. پنجم ، آنگاه كه از ناچاري ، تحميل شده اي را پذيرفت و شكيبايي اش را ناشي از توانايي دانست. ششم ، آن گاه كه زشتي چهره اي را نكوهش كرد ، حال آن كه يكي از نقاب هاي خودش بود. هفتم ، آنگاه كه آواي ثنا سرداد و آن را فضيلت پنداشت. جبران خلیل جبران

نظرات شما عزیزان:

برچسب‌ها: