سبک خراسانی: در بررسی سبک خراسانی از لحاظ زبانشناسی ، باید گفت زبان دراین سبک ، دارای صلابت واستحکام خاصی بوده و لغت های اصیل فارسی و کهنه در آن فراوان وتعداد واژه های عربی اندک بوده است. همچنین زبان سبک خراسانی از دستور زبان قدیمی بیروی کرده و بطور کلی زبان پادشاهان و پهلوانان و درباریان بوده است. و شاعران این دوره گاه از وزن های خشن و نامطبوع استفاده کرده اند . آنان در شعر انواع صنعت های شعری چون تشبیه ،استعاره ،اغراق و غیره را بکار برده اند. اما تعداد صناعت های شعری نسبت به دوران دیگرکمتر بوده و کاربردانهابصورت ساده و بدور از تعقیدو پیچیدگیست. شعربرخی ازشاعران سبک خراسانی از جمله فردوسی درنهایت فصاحت می باشد. در سبک خراسانی انواع قالب های شعری چون قصیده ،غزل ،قطعه ،رباعی ، دوبیتی ،ترجیع بند و ترکیب بند دیده می شود . بنابر در شعر این دوران می توان موضوع های مخنلف چون توصیف طبیعت ،مدح ، هجو ، عشق ،پند اندرز،مرثیه و حماسه را دید اما سرودن قصیده های مدحی واشعار حماسی بیش از سایر موضوع ها رایج بوده است. به دلیل زندگی مرفه شاعران و آزادی نسبی ، انعکاس روح نشاط و شادمانی در بیشتر آثار شاعران این دوران وجود دارد .و بیان شکوه وزاری در اشعار مسعود سعد سلمان و ناصر خسرو امری استثناییست. برخی از شاعران سبک خراسانی عبارتند از : فردوسی ، ناصرخسرو ، منوچهری دامغانی ،عنصری ، فرخی سیستانی،سنایی غزنوی و.... که از نمایندگان این سبک هستند.

نظرات شما عزیزان:

برچسب‌ها: